Christa, 42

Φορούσα περούκα όταν έπεσαν τα μαλλιά μου στα 7 μου μέχρι τα 25 μου. Δεν ένιωθα καθόλου όμορφη ενώ μεγάλωνα. Όταν είσαι παιδί, απλά θέλεις να είσαι όπως όλα τα άλλα παιδιά. Το να είσαι διαφορετική δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Ήθελα να είμαι σαν όλες τις άλλες.

Κρυβόμουν και αυτή η περούκα ήταν η μεταμφίεσή μου. Φοβόμουν τι θα πει ο κόσμος για εμένα αν την έβγαζα. Αλλά ένιωθα περισσότερο άσχημη με αυτή παρά χωρίς αυτήν. Όταν την φορούσα απέφευγα να κοιτάξω την αντανάκλασή μου, γιατί δεν μου άρεσε πώς έδειχνα. Ένιωθα πραγματικά ψεύτικη. Αλλά όταν ήμουν σπίτι, φορούσα ένα μαντίλι ή ένα καπέλο, κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και έλεγα: «Είσαι πραγματικά όμορφη έτσι».

Ταξίδεψα στη Βενεζουέλα με μερικούς φίλους στα 22 μου και αποτέλεσε ένα ορόσημο για εμένα. Ήμασταν στο δρόμο πολύ καιρό και έφτασα σε ένα υπέροχο μέρος δίπλα από τον ωκεανό, όπου θα κατασκηνώναμε και όλοι ήθελαν να κάνουν μπάνιο γυμνοί. Εκείνη τη στιγμή το αποφάσισα: «Θα το κάνω αυτό. Θα βγάλω την περούκα.» Ένιωσα τόσο ελεύθερη όσο ποτέ ξανά. Όταν επέστρεψα στις ΗΠΑ, συνέχισα να φορώ την περούκα για λίγα χρόνια μέχρι που μετακόμισα στο Σικάγο, στα 25. Και όταν το έκανα, ξεκίνησα να σκέφτομαι το εξής: «Πραγματικά, είσαι πολύ όμορφη». Και τότε ένιωσα όμορφη και άρχισαν να το παρατηρούν και οι υπόλοιποι – και ξεκίνησα να βγαίνω σε πολλά ραντεβού. Όλα αυτά τα πράγματα ξεκίνησαν όταν αποφάσισα ότι ήμουν όμορφη.