Wendy Helm, 52
Η έλλειψη ισορροπίας μου τώρα είναι η ομορφιά μου, καθώς δεν μπορώ να κρυφτώ από αυτήν. Θα μπορούσα να αφιερώσω τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώντας να βρω τα χρήματα να φτιάξω το πρόσωπό μου, αλλά πλέον προτιμώ να αισθάνομαι την ομορφιά μου. Έχω μάθει ότι πρόκειται για μία περισσότερο εσωτερική εμπειρία παρά εξωτερική.
Η παράλυση του Bell μου γκρέμισε την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μου. Ο κόσμος με κοιτάει στο δρόμο γιατί πιστεύουν ότι το πρόσωπό μου είναι διαφορετικό και βλέπουν τα μάτια μου να ανοιγοκλείνουν. Οι άνθρωποι μπορούν να είναι πολύ κακοί. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι ότι παρατηρώ πως όλοι χαμογελούν, και καθώς το χαμόγελό μου είναι πολύ στραβό, εξασκούμαι στο να μην χαμογελώ καθόλου. Αλλά το να μην χαμογελώ δεν βοηθά την αυτοεκτίμησή μου, καθώς όταν χαμογελάμε συμβαίνουν πολλά πράγματα στο σώμα μας, και επομένως το χαμόγελο συνεισφέρει στο να είμαστε χαρούμενοι.
Η ομορφιά είναι μία διαδρομή αποδοχής του εαυτού μας που διαρκεί όλη μας τη ζωή – ένα ταξίδι. Πάντα θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, αλλά στην πραγματικότητα, μπορούμε να είμαστε ότι θέλουμε. Έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου. Είμαι αυτή που είμαι, τίποτε περισσότερο, και αυτό είναι που με κάνει όμορφη. Πιστεύω ότι η ενέργεια και η παρουσία μου μεταδίδεται – είναι ένα συναίσθημα.
Κοιτάζω τους ανθρώπους και πάντα βρίσκω πράγματα που είναι καταπληκτικά για αυτούς. Είμαι ο άνθρωπος που θα πει σε τυχαία άτομα στο τρένο «δείχνεις πολύ ωραία» ή «τι όμορφο πρόσωπο που έχεις» και οι άνθρωποι σοκάρονται όταν δέχονται τα κοπλιμέντα. Οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν τους λες ότι είναι όμορφοι.
