Kinderen ervan overtuigen dat je best doen op school de moeite waard is, kan veel spanningen opleveren. Moeder Jennifer en haar dochters Emily en Samantha* geven hun mening over de typische moeder-dochtergesprekken over huiswerk en laten zien dat je verplaatsen in het standpunt van de ander kan helpen om het gesprek beter te laten verlopen.
Moeder-dochterproblemen en huiswerk: een casestudy
HET STANDPUNT VAN MOEDER JENNIFER: IK WIL DAT EMILY HARDER WERKT
Jennifer heeft hard moeten studeren om haar studie af te ronden en wiskundige te worden. Nu heeft ze dagelijks discussies met haar 15-jarige dochter Emily over haar schoolwerk.
'Ze is goed in creatieve vakken en doet haar huiswerk meestal, maar ze houdt niet van wiskunde en andere exacte vakken. Ze doet haar huiswerk voor die vakken heel snel of helemaal niet', zegt Jennifer. 'Het probleem is dat ik deze vakken heel belangrijk vind, omdat ze veel deuren kunnen openen voor haar. In het begin heb ik haar mijn hulp aangeboden, maar dat wilde ze niet. Ik ben maar gestopt met het aanbieden van hulp.'
'Toen ben ik haar huiswerkschriften gaan bekijken wanneer ze niet thuis was en zag hoe slecht ze haar huiswerk deed. Natuurlijk vond ze het helemaal niet leuk dat ik naar haar huiswerk had gekeken, maar ik was zo gefrustreerd door haar gebrek aan inzet. We kregen er zelfs ruzie over.'
HET STANDPUNT VAN DOCHTER EMILY: MAMA HEEFT ALLEEN MAAR KRITIEK
Emily ziet de dingen anders. Ze legt uit hoe haar moeder 'hulp aanbiedt'.
"Dit houdt eigenlijk in", zegt ze, "dat ze mij vertelt wat ik allemaal fout doe. Ze begrijpt niet dat ik sommige dingen niet snap en dan wordt ze boos als ik gefrustreerd raak, omdat ik het antwoord niet weet. Ik voel me dan dom en denk dat m’n moeder niet van me houdt omdat ik niet aan haar verwachtingen kan voldoen."
In plaats van haar aan te moedigen om haar huiswerk beter te maken, zorgt haar moeders gedrag er juist voor dat Emily nerveus en opstandig wordt.
"Soms voel ik me heel slecht over mezelf en dan ga ik met papa praten, omdat hij me wel begrijpt", zegt Emily. "Maar eigenlijk wil ik dat mijn moeder stopt met zeuren en mij gewoon zelf dingen laat uitzoeken."
HET STANDPUNT VAN ZUS SAMANTHA: IK BEGRIJP ZE ALLEBEI
Emily praat soms met haar zus Samantha van 22 die zich haar eigen huiswerkproblemen met haar moeder nog goed herinnert.
"Emily gaat de confrontatie aan en trekt zich het gedrag van mama veel meer aan dan ik ooit heb gedaan", legt ze uit. "Ik snap dat mijn moeder Emily wil helpen om goed te zijn op school, want ze is slim en ik weet dat het halen van goede cijfers mij heeft geholpen met het krijgen van een baan."
Maar ze begrijpt ook Emily's frustratie. "Het zou geweldig zijn als Emily met mama zou kunnen praten zoals ze met mij praat", zegt Samantha. "Ik denk niet dat mama zich realiseert hoe erg Emily het vindt als ze ruziemaken."
Samantha heeft voorgesteld om bijles te regelen voor Emily of met haar leraren te gaan praten, zodat haar moeder er zelf minder bovenop hoeft te zitten. "Ik geloof dat mijn zus aangemoedigd moet worden", voegt ze toe, "en misschien zou dat het zelfvertrouwen van Emily versterken en haar het vertrouwen geven dat ze het zelf kan."
Moeder-dochterproblemen en activiteiten: een casestudy
Meisjes krijgen andere interesses als ze ouder worden
Barbara wilde piano leren spelen en kreeg les vanaf haar 11e. Ze was twee jaar enthousiast en oefende regelmatig. "Maar toen raakte ze haar interesse in pianospelen kwijt en gaf aan dat geen van haar vrienden een instrument bespeelde", vertelt haar moeder Mary.
Hoewel haar ouders gefrustreerd waren, legt Barbara uit: "Ik vond het gewoon niet meer leuk en ik moest spelen op tijden dat mijn vrienden met elkaar afspraken. Ik dacht dat ik later wel weer piano kon gaan spelen als ik dat wilde."
Het standpunt van een oudere broer of zus kan helpen
Het kan helpen om een broer of zus of een ander familielid in het conflict te betrekken en om goed naar elkaars standpunten te luisteren.
Het was haar oudere broer van 20 die Barbara heeft laten inzien dat ze haar ouders moest vertellen dat ze piano wilde spelen op een tijd die haar uitkwam in plaats van helemaal te stoppen met piano. Toen ze uitlegde hoe belangrijk het was voor haar om tijd met haar vrienden door te brengen, begrepen ze waarom ze in eerste instantie wilde stoppen met piano en stemden in met het compromis.
"We realiseerden ons ook", zegt Mary, "dat het Barbara ongelukkig maakte, omdat ze dacht dat ze ons teleurstelde, maar ze wilde ook geen buitenbeentje worden bij haar vrienden door niet met ze af te kunnen spreken."
Loop je tegen vergelijkbare problemen aan in jullie moeder-dochterrelatie? Merk je dat pogingen om je dochter te enthousiasmeren het tegenovergestelde effect hebben?
Waarom zou je niet een gesprek beginnen om erachter te komen wat zij van de situatie vindt?
