Susannah Temko, 24
Ik ontdekte, een paar maanden nadat ik mijn chemotherapie had beëindigd, dat ik interseksueel was. Ik was net 16. Aanvankelijk raakte ik in paniek, omdat alles wat ik dacht over mezelf te weten op losse schroeven kwam te staan. Niemand kon me zeggen wat het inhield.
Het betekent dat ik XY-chromosomen heb en een dubbel geslacht (een deel is nu verwijderd). Ik heb een vrouwelijke identiteit, maar ik zag mezelf niet als een echte vrouw. Ik voelde me ellendig. Op mijn 18e was ik depressief en op een gegeven moment zelfs suïcidaal. Ik kreeg een serieus eetprobleem. Ik had het gevoel dat ik eruit moest zien als een Victoria Secret-model - dat ik supervrouwelijk en prachtig moest zijn en perfectie moest nastreven. Ik ging alleen het huis uit als ik volledig was opgemaakt.
Het bijhouden van een blog was voor mij een omslagpunt. Het ging over kanker en de boodschap die ik steeds overbracht was dat er niets mis is met het hebben van een ziekte; je moet je niet schamen over je zieke lichaam - iedereen is sterk en mooi. Ruim een jaar geleden schreef ik uiteindelijk een blog over mijn interseksualiteit. Ik vond het ontzettend moeilijk om op 'publiceren' te clicken omdat zo'n 5.000 mensen mijn blog zouden lezen maar uiteindelijk voelde het als een enorme bevrijding. Sindsdien ben ik er open over en ik realiseerd me dat als mensen er een probleem mee hebben, het hun probleem is en niet het mijne. Ik voel me sterker, alhoewel ik me op geen enkele manier perfect voel. Ik heb nog steeds dagen dat ik in de spiegel kijk en wens dat mijn gezicht een andere vorm had. Dan is er een stemmetje in mijn hoofd, een kritische, die zo aanwezig is dat hij alles overstemt. Nu kan ik tegen dat kritische stemmetje zeggen dat hij zijn mond moet houden.
