Christa, 42
Op mijn zevende viel mijn haar uit en vanaf dat moment tot mijn 25e droeg ik een pruik. Ik voelde me als kind helemaal niet mooi. Als kind wil je gewoon net zoals alle andere kinderen zijn.
Ik verschuilde me en die pruik was mijn masker. Ik was bang wat mensen zouden zeggen als ik hem af zou doen. Maar ik voelde me lelijker met dan zonder mijn pruik. Als ik hem ophad, keek ik nooit in de spiegel omdat het ik mezelf niet mooi vond. Ik voelde me echt nep. Thuis deed ik een sjaal of een beanie op en als ik dan naar mezelf in de spiegel keek, dacht ik: 'Wow, je ziet er zo echt leuk uit.'
Ik ging op mijn 22e met vrienden reizen in Venezuela en dat was voor mij een omslagpunt. We hadden een lange reis achter de rug en waren op een prachtige plek aan zee uitgekomen, waar we zouden gaan kamperen en iedereen wilde naaktzwemmen. Op dat moment besloot ik: 'Ik ga het gewoon doen. Ik laat mijn pruik af. Ik heb me nooit zo vrij gevoeld.' Toen ik terugkwam in de VS droeg ik mijn pruik nog een paar jaar totdat ik op mijn 25e naar Chicago verhuisde. En toen ik daar zat, zei ik tegen mezelf: 'Eigenlijk zie je er goed uit.' En toen ik me mooi voelde, viel het anderen ook op... en had ik veel afspraakjes. Al die dingen gebeurden opeens toen ik voor mezelf had besloten dat ik mooi was.
